Een kathedraal is een ruimte die wat met je doet. Het is een grote, indrukwekkende ruimte, waar veel is gebeurd. Er is heiligheid.
De gebouwen van werelderfgoed Zeche Zollverein doen ook wat met mij. Ze zijn groot, perfect van proportie, en zo zonder herrie en mijnwerkers en kolen zijn ze veranderd in een monument, een tempel voor de industrie. Tijdens de rondleiding bleek ook dat er binnen veel gebeurd is. Duizenden tonnen kolen werden zonder al te veel achting voor arbeidsomstandigheden uit de aarde getrokken en verwerkt. Kortste samenvatting: duizenden mannen stierven hier langzaam, van het stof, of snel, als ze misstapten. De gids lepelde droge feiten op, die ons ongemakkelijk deden grijnzen.
Vanaf het dak overzagen we het terrein en de vijf steden om ons heen, die dankzij deze enorme machine in welvaart baden. Er is zelfs weer groen: Postindustrielle Spontanvegetation.
De volgende dag liep ik het centrum van Essen in. Daar vond ik de Dom. Klein, maar al in 874 gesticht door Altfrid. Die liep naar Rome en kwam terug met relikwieën.
De Domschatz liet even zien hoe je dat doet, heiligheid bestand maken tegen de eeuwen. Prachtig versierde relikwiehouders, ook klein, zorgen ervoor dat de heiligheid indrukwekkend is, inspireert, en portable is. Voor als de Engelsen met brandbommen komen bijvoorbeeld. Ha, ja, ik ben niet van de leuke voorbeelden geloof ik. Maar wel toepasselijk, want ook in Essen moet je kilometers lopen om een gebouw ouder dan 1945 te vinden.
Zeche Zollverein was gebouwd om 50 jaar rendabel te zijn en dan in te storten. Het uitroepen van de Unesco-status is lastig: elk gebouw moet nu eigenlijk opnieuw gebouwd worden.
Museum Folkwang kwam als toetje. Ook een tempel. Een hele strenge, met dank aan Jan Schoonhoven en Andreas Gursky.
Binnen het uur ben je van dat museum in het bos. Heerlijk.
Hünxe (5 maart): een arm dorp, naamgever van de Raststätte aan de autobahn.
Lange boswegen op weg naar Bottrop. Pijn aan mn linkerscheen (verdween de volgende dag)
Met mijnbouw-restmateriaal zijn er 100 bergen gemaakt hier. Halde Haniel heet deze.
Baskische kunst op de ‘kraterrand’
Even de clichees bevestigen hoor: Bochum.
Het theater in de krater, beoogd stuntkampeerplek.
Toch een ander plekje, met even IJslands uitzicht.
Schotland schaal 1:10
Altijd de witte X, goed opletten welke.
Car of the day, voor JP
Canary in a coalmine.
Decadent gegeten. Wegens vertraagde espresso kreeg ik dit (ik citeer tutje 1) “Riesenstuck Brownie”
Trappenhuis Ruhrmuseum
In een naburig gebouw kunnen 3000 mijnwerkers zich gelijktijdig wassen.
Wandervogel!
Roltrap Ruhrmuseum
Toen: wagentjes keren (80dB) en kolen met de hand sorteren (teveel stof om iets goed te bekijken)
Neem de rondleiding. Voert naar de ingewanden van de fabriek. Eng!
Transportband naar de cokes-fabriek.
Alle spoorwegen zijn nu voetpaden.
De gids had hulp van prima animaties, geprojecteerd op de machines.
Kolenzeef (doorsnee 7 m)
Kokerei, zijn ze aan het behouden.
Kokerei, voor cokes waar je het puurste staal mee kunt maken.
Zollverein Schacht 12, icoon van het Ruhrgebied.
Dat trappenhuis is echt zooo mooi!
Opnieuw een serie mooie foto’s. Mijn vader was mijnwerker dus ik heb ze met extra belangstelling bekeken. Hoe loop je verder, Klaas? Heb je een Garmin of heb je wandelroutes op je telefoon gezet?
Ik gebruik Viewranger, en heb zo’n 70 stukjes wandelpad erin staan. En kaarten (offline) van OpenCycle Maps (heel goed), kadaster en Kompass (Oostenrijk, Italië).
Ah, ik zie het nu: Rijn langs, Odenwald, Lech. Dus je komt al in Duitsland op de Via Claudia Augusta.
Toch weer geroerd door selfie en de dom, wat een belevenissen