The Italian connection

TGO Challenge 2021 preparations part 2 / click here for part one

If an Italian man dresses up to make an impression, he will never let on whether he’s going to a bar or to his mother. I’m sympathetic to this principle. Walking friends have described me as extremely opportunistic, route wise. So, when walking across the Highlands I’d be ready for the high ridges, but when the weather forces me to walk the landrover track down in the glen, I will do so and happily pretend it’s my choice. My TGO route for the coming west to east crossing of the Highlands must accommodate this behaviour. Designing such a route is fun. The only problem is that my imagination runs wild and before I know it I the maps are filled with scribbles and options. I love it, except… 

TGO Challenge 2021 Route design
Marked route on printed sheets and calculations

TGO Challenge Control forces you step up with only one main route, and one Foul Weather Alternative. There’s a route sheet you download and fill in, box by box, in great detail. This makes playing the tourist and following every whim a lot harder. Challenge Control would make an Italian write down which bar he would enter, what lady he would walk up to and what would happen next. Would the Italian ever confess to walking a dull route, on paper? 

TGO Challenge Route Sheet
The freedom to roam the hills is preceded by some bureaucracy

Once described, one sends the route off to Ali & Sue, the gatekeepers at Challenge Control. They are Challenge veterans themselves. They assign you to a vetter, a person that checks your route against rules and safety regulations, Julia in my case. This week, she sent my route back with a list of formal issues. Simply put: I’m not allowed to leave so many options open, and I should write the main route and foul weather alternative sections in the box of the day they are to be walked. This feels like filling in forms for tax return. Thou shalt jump through hoops. On the positive side: the formalities made me cut out bland stuff, and made me commit to my route.

All this goes against my habit to sneak off into a fold in the landscape. My predisposition is to hide, to escape and turn up in unlikely places. But Challenge Control’s responsibility is to find me, so I will have to suppress my urges and be traceable. Let’s find out how much escapism I can fit in there. Supervised escapism, does that count?

Glen Etive lunch stop
Smug opportunist having lunch, Glen Etive, 1999

Update: the minute I published this post, I got a message from Ali & Sue: “Thanks for this which looks good to us.  We will pass it on to Julia for a closer look at the detail”. More on this in a week or two…

Update 26 January: Julia Hume vetted the route, I made two corrections and then it was signed off, ready to be walked!

Monte Toraggio

Na wekenlang volgen van pelgrim John Tijhaar op zijn tocht naar Rome, kwam ik zelf in Italië aan. Op vakantie. Het land voelt altijd fijn, niet als bakermat van de katholieke kerk, maar als maatstaf op cultureel gebied. De stijlvolle man, de stijlvolle auto, de stijlvolle stoel en het geweldige eten. Zo’n land vraagt een stijlvolle wandelaar. Daarover later meer.
Eerst eens kijken of mijn Schotse aanpak (solo bergen van de ongebruikelijke kant benaderen na studie van kaarten en uitzicht) hier zomaar zou werken.

Ons appartement, daaraan is alles geweldig. Wat er voor mij uitspringt is het uitzicht vanaf het bed en vanuit de keuken: Monte Toraggio. Een Alpe Ligure met smoel. Niet eens zo hoog, maar wel met Italiaanse bravoure. Aangezien de gezinsleden de meerwaarde inzien van een papa die zichzelf even uitlaat, is de deal al snel gemaakt.

Mone Toraggio

Pad langs de flank van links naar rechts, midden op de foto

Een secundair doel is het testen van Viewranger App. Voor vertrek heb ik via wifi Open Cycle Map kaarten uitgeknipt en geladen. Ik zet op de telefoon een route uit naar de top van de berg, om eens te kijken hoe dat nou is, lopen met een GPS op open source kaartmateriaal. (In Viewranger is geen Italiaans ‘staatskaartmateriaal’ te krijgen).

Eerst met de auto (tja) 11 km de berg op naar Passo de Gouta. Daar parkeren, de Roclites onder en lopen maar. De befaamde rode rugzak in zijn nadagen bevat 1 perzik, een half pakje tuc en anderhalve liter water voor 18km en 1.000 meter omhoog. Optimist!
Na een uur trek ik mijn hardloopshort aan, en ook het aloude Klaasloopt-hardloophemd. Het is warm. Het pad is breder dan gedacht, omdat er een verdedigingswerkje op de kam ligt. Later wordt het smal, soms met een kabel erlangs, boven steile hellingen. Eenmaal op de zuidflank onder de top is het geduldig heen en weer zigzaggen. Warm, met veel bloemen en buitengewoon veel vlinders.

De stippellijntjes op de OpenCycleMap zijn Mountainbike-routes, en die leiden niet langs de top. Daar wordt de route overgenomen door rode spuitbusvlekken, en heb ik bovendien handen en voeten nodig. De top heeft een duidelijk italiaans tintje: mariabeeld, dweepgedicht, metalen kruis, vlaggestok met italiaanse vlag. De perzik smaakt super, natuurlijk. Het water is niet toereikend. Ik loop langs de koele, franse noordkant terug. Ruig, en geen mens te zien. Blaren.

Route langs rode spuitbusvlekken.

Route langs rode spuitbusvlekken.

Uitzicht richting noordwest: Mercantour (F)

Uitzicht richting noordwest: Mercantour (F)

Top met Italiaanse parafernalia

Top met Italiaanse parafernalia

Uitzicht: Middellandse Zee

Uitzicht: Middellandse Zee

Vuursalamander

Vuursalamander

Een paar voornemens voor een lange pelgrimstocht: ik vind hoog op een kam lopen zo leuk dat ik daar de route soms op zal afstemmen. Water zal een probleem kunnen zijn. Hoe anders dan in Schotland, waar ik echt nooit water meeneem omdat je dat overal zo kunt drinken. De schoenen moeten anders. En: de Rome-ganger heeft een hoed nodig. Daarover later meer.

Viewranger doet het goed. Je ziet altijd in een oogopslag waar je bent, kunt uitzoomen of op een andere kaart overstappen voor het overzicht. OpenCycleMaps heeft waardeloze hoogtelijnen / reliëfinformatie, als je zelf een route ermee uitzet vergis je je daarin zeker. Zo ligt de top van Monte Toraggio op 1971,6 meter, maar op de kaart ligt-ie ergens op de 1800 m contour. Een track tekenen tijdens het lopen doet Viewranger goed, mits je de nauwkeurigheid niet te laag instelt. Er moet een evenwicht zijn tussen nauwkeurigheid en batterijduur…
Rest nog de vraag wat te doen als de telefoon uitvalt. Een 1:100.000 kaart mee is dan zo slecht nog niet.

Grenspaal

Grenspaal

Route (blauw), Track getekend (zwart) en pad (stippels).

OpenCycleMaps in Viewranger. Route (blauw), Track getekend (zwart) en pad (stippels).

Route (blauw) voert naar de top; maar niet heus. Echte top (geel balletje) schijnbaar lager gelegen. Reliëfinformatie slecht.

Route (blauw) voert naar de top; maar niet heus. Echte top (geel balletje) schijnbaar lager gelegen. Reliëfinformatie slecht.