De tijd om te gaan kwam vanzelf. Je zei ‘ik wil naar Rome lopen’ en iedereen zei wat leuk, je bent gek of hoe doe je dat dan. En toen kocht je spulletjes, je lulde wat over hoe het zou gaan want het duurde toch nog 6 maanden. Maar de tijd, die tikte rustig verder, hij bedoelde er niets mee. Zo kwam, niet onverwacht maar toch als een schok, de dag van vertrek. Een vreselijk gevoel om de kinderen en Marjolein zo thuis achter te laten. Maar ook enorme, enorme zin om het hele f*cking gedoe te slim af te zijn, en in het babyleventje van de lange afstandswandelaar te stappen: opstaan, bordje pap, lopen, vogeltje, kerkje, lopen, eten, lopen, tentje op, slapen ( x 100).
Als alles hier thuis maar gezond en heel blijft, maak je over mij maar geen zorgen.
‘De tiid hâldt gjin skoft’ ; heel erg veel plezier deze 100 dagen tijd!
Goede reis flierefluiter! Geen kalme reis maar een behouden aankomst.
En proficiat trouwens!
Hoi Klaas,
Volgens mij ben je onderweg nu, leeftijdsgenoot sinds gisteren. Proficiat nog met je 46e verjaardag. Ik hoop je over een tijdje nogmaals te mogen feliciteren. Bon route en geniet van je reis. Grtz Marcel (Romeganger in 2013)
Hee Marcel. Dank! Enne, Slayer is ook mee, voor als er even doorgepakt moet worden.