Het knettert

Ik had diverse reisdoelen. Van één ervan durfde ik te denken dat het de belangrijkste was. Die bereikte ik gisteren, na 2.370 km. Hoewel ik nog iets prevelde over je niet aanstellen, kwam er een golf, een windstoot. De reis balde zich samen in één kunstwerk: het leven van Franciscus zoals gevat door Giotto & co vlak voor het jaar 1300. Het is uitzinnig, vreemd, cinematografisch. Een waagstuk. En toen zei de Duitser (soms heb je een Duitser nodig om iets zeker te weten): ‘in Padua hangt een mooier werk van Giotto’, en ik dacht ‘hierin zie ik vogels, en architectuur, en landschappen, en de mens die worstelt. Ik zie hier wat ontwerpen kan. Hier zie ik kleur, patroon, abstractie. En een stripverhaal vol grapjes. Dit werk is voor míj’. 

Misschien is heiligheid een zinsbegoocheling, of een conventie. Ik geloof liever dat heiligheid, het boven-materiële, niets dan aandacht is. Pure toewijding. Een rijke opdrachtgever, tientallen assistenten, jaren werk en het vermogen van een getalenteerd mens om in beeld te vangen wat ons doet trillen. Die aandacht zit nu ín die kalk. Door eeuwenlange aanbidding en bewondering van duizenden is die lading vergroot (of de conventie gevestigd). Nu kom ik langs, zo toegewijd en ontvankelijk als ik kan, en knettert het op mij over.


(Duidelijk is bovendien dat de enige manier om het boven-materiële binnen onze wereld te halen de kunst is. Zonder kunstenaars van verhaal, beeld of gebouw zijn we blind en wordt alles plat. Ook het wandelen. Da’s dan louter stappen zetten.)

 

(alle beeld uit wikipedia. De echte zijn metersgroot, prachtig van kleur en onreproduceerbaar. Gaat dat zien!). Franciscus ontvangt de stigmata. Hoe tekenen we dat? Jezus Christus verschijnt in een viervleugelig engelpak, en vanaf Zijn stigmata schieten stralen recht naar de handen, voeten en zij van Franciscus. Wát een vondst! En hoe de berg is weergegeven…

  

De droom van de vurige strijdwagen.

  

De droom van het paleis. Zie het knikkende perspectief.

  

De droom van Innocentius III.

  

Franciscus geeft zijn dure kleren terug aan zijn vader. De bisschop bedekt hem en je ziet iedereen denken ‘wat doet ie nou’ en roddelen. Vader moet worden weerhouden. Mensen keken gisteren tijdens de inslag van dit kunstwerk ook naar mij alsof ik afweek. Dat was ook zo. Ik was komen lopen.

  

Franciscus laat vuur ontvlammen om de sultan van Egypte, waar hij in 1216 was, even te laten zien wat zijn geloof vermag. Kruistochten-propaganda, lijkt me.

  

op weg naar Assisi, net de muts af.

  

Assisi ligt prachtig boven de Umbrische vallei.

  

Kamer met drogende tent.

  

Een jaguar verbleekt bij de Pauselijke Basiliek San Francesco.

  

De orde bij de minderbroeders wordt door militairen bewaakt. Die laten hun geweer graag zien aan vrouwelijk schoon.

  

Voor mensen die een stukje heiligheid willen meenemen, en daar geen geld of moeite in willen steken zijn er in Assisi tientallen winkeltjes.

  

1997, het instorten van het dak van de basiliek. De fresco’s daar zijn weer in elkaar gepuzzeld.

  

De fresco’s zijn voor iedereen. ( en ik ben stiekem aan het fotograferen)

  

Een siciliano en een rocciata. Onderzoek.

  

San Rufino Kathedraal (hier zetelt de bisschop)

  

Santa Clarissa

  

In de S Clarissa hangt deze crucifix, die op de Fresco’s van Giotto drie keer voorkomt.

 

4 gedachten over “Het knettert

  1. Tot Noord-Italië was ik er tamelijk zeker van: Klaas loopt gewoon als de zoveelste avontuurlijke wandelaar naar Rome; vooral gedreven door pragmatische overwegingen: Santiago is te druk en Jerusalem is te ver!

    Maar mijn eerste twijfels begonnen te rijzen toen ik je gegrepen zag worden in het Santuario Romedio door de vraag ‘Tu, dove vai?’.

    Grappig vond ik de verstandelijke weerstand die je nog probeerde te bieden bij de beschrijving van Santo Romèdio. Was heel herkenbaar en gaf déjà vu voor mijn eigen transformatieproces van alweer zo’n 15 jaar geleden.
    Ik wist al dat je geen schijn van kans meer had en dat je gegrepen zou gaan worden.
    De bevestiging daarvan kwam toen je de ontmoeting beschreef met monnik Axel Bayer in het ‘Eremo Camaldoli’.

    Vanaf daar was het voor mij zonneklaar: hier is geen wandelaar, maar een echte pelgrim onderweg!!!

    Nu moet je weten, dat wij, katholieken, zelden of nooit over één nacht ijs gaan.

    En dus heb ik besloten om dat ook niet te doen!
    Ik heb daarom onverwijld telefonisch contact gezocht met Jorge Mario Bergoglio.
    Gelukkig belde ik op een gelegen moment en heb uitgebreid de gelegenheid gekregen om jouw geval voor te leggen aan de Heilige Vader. Maar op zijn beurt kent ook onze paus het immense belang van de ‘prudentia’ als een van de kardinale deugden van onze kerk en heeft dus onverwijld ruggenspraak gehouden met kardinaal Angelo Comastri, vicaris-generaal van Vaticaanstad en aartspriester van de Sint-Pietersbasiliek: http://nl.wikipedia.org/wiki/Angelo_Comastri
    Zijn antwoord was kort maar krachtig: ‘nihil obstat’.

    Eerlijk gezegd had ik dit ook wel verwacht! Je feitenrelaas, de beschrijvingen van al je voorvallen en zielenroerselen, je worstelingen:
    Het kon echt geen andere kant op; alles wees op één onomstotelijke vaststelling: hier is geen sprake van een avontuurlijke wandelaar, nee, hier is overduidelijk sprake van een heuse pelgrim!

    Omdat ik uit ervaring weet hoe de katholieke clerus bespeeld moet worden, heb ik uiteraard de Heilige Vader uitvoerig geprezen en bedankt voor zijn grote wijsheid, zijn heldere inzichten en zijn perfecte mensenkennis (Argentijnen doen wat dit betreft niet onder voor Italianen).
    En deze inspanning mijnerzijds werd wederom direct beloond: De paus heeft stante pede opdracht gegeven aan kardinaal Comastri, om, direct bij je aankomst in de sacristie van de Sint Pieter in Rome, je een persoonlijk ondertekend testimonium uit te reiken.

    Ik kan me voorstellen, beste Klaas, dat al deze informatie je enigszins overvalt en nog een plaats moet krijgen. Welnu, mijn advies luidt: geef het de tijd om te laten bezinken…

    Ondertussen wil ik je wel alvast van harte feliciteren met je nieuw verworven pelgrimstitel. 🙂

  2. Ja Klaas, Assisi is mijn favoriete stad in Italië Waarom? weet ik helemaal niet. Misschien mijn naam of zo? Ik heb nog steeds dat kruisbeeld zo mooi geschilderd door Giotto naast mijn bed liggen! (klein formaat hoor!) Heb dit kunnen aankopen op mijn Italiaanse schoolreis ….. toen ik in retorika zat! en hebben dan Paul Johannes-Paulus XXIII gegroet!Heb er nog mooie zwart-wit foto’s van toen ,dus … het is wel lang geleden hé!. Dikke knuffels, Françoise

Reacties zijn gesloten.